Zondag is de enige dag dat de kinderen geen school hebben en voor ons dus de enige dag om met de kinderen naar een pretpark te gaan. Om 10:30 uur zouden we vertrekken en dat betekende dat ik in de ochtend nog heel snel wat nieuw printwerk kon bestellen in de stad. Mijn vader was vandaag bij een reünie van zijn middelbare school. De middelbare school stond in Malang (de stad waar ook het weeshuis staat ) dus het was logisch om de reünie 400km verderop te houden, in principe 4uur rijden maar dit bleek achteraf 8 uur rijden te zijn, scheelt niets. Dit betekende dat wij nu alles zelf moesten regelen want mijn vader (vertaler) was er dus niet. Voor het hostel en weeshuis wilde wij reclame borden laten maken dus het was wel handig dat dit goed gebeurde. De enige manier om dit goed te doen was door Purnita mee te nemen, zij spreekt goed Engels. Samen gingen we op de motor richting de stad om naar onze reclamebord drukker te gaan zoeken. Na 10 minuten zoeken werden we er op gewezen dat we eigenlijk terug moesten rijden alleen was dit een 1 richtingsweg. Ik dacht iedereen rijdt hier tegen het verkeer in dus dat kan ik ook, niet naar Purnita luisterend die direct zei NIET DOEN! Na nog geen 100 meter werd ik aangehouden door een agent en moest ik meekomen naar zijn kantoortje. In eerste instantie kreeg ik een boete van IDR 500.000 maar na 15 minuten discussiëren met Purnita was de boete nog maar IDR 50.000, in euro’s 3,20. Ik heb nog gevraagd om een officiële bon maar daar deden ze niet aan.
20 minuten later dan gepland vertrokken we naar een pretpark in Batu. Het pretpark bestond uit een groot gedeelte educatieve spellen en proeven en verder achtbanen en zwembaden. Het meest spannende vonden de kinderen de achtbanen. De achtbanen in Indonesië gaan totaal niet hard zodat voor de meiden de hoogte van de achtbaan spannend is maar voor mij vooral het halen van het eindpunt. Indonesië staat niet bekend om het onderhouden van dingen, of dat nou huizen, wegen of attracties zijn. Voor Micheal de reden om op de kinderen te gaan letten die wilde zwemmen. Onze jongste jongen Romy kan niet zwemmen maar rende zonder angst zo het ondiepe gedeelte van het zwembad in en begon direct overal over heen te duiken en op te duiken. De foto’s zeggen genoeg! Na een hele dag rond rennen door het park was het om 16:00 de hoogste tijd om met een zeer voldaan gevoel naar huis te gaan. Lieve sponsors. Wederom bedank voor deze fantastische dag. Het mooiste compliment kwam van Michael. Voor de kinderen is dit meer dan alleen een huis het is hun thuis.
#weesEenKind #weeshuis #Malang
