Bezoek weeshuis Malang en dakloze eten geven met de meiden.
Om 9:00 was onze eerste afspraak met Martine. Martine is een
Nederlandse vrouw van 41 die sinds 2010 in Malang woont met haar
Indonesische man en hun 2 kinderen.
Zij heeft haar eigen hostel wat volgens Lonely Planet het mooiste
hostel is van Malang, genaamd Kampong Toerist. Ik ben er nu 2 keer
geweest en inderdaad het is zeker het mooiste hostel. Het zit namelijk
op een dak van een hotel met uitzicht over Malang en de bergen. Slapen
doe je in bamboe hutjes, echt fantastisch. Haar man is eigenaar van
Helios travel agency. Zij verzorgen alle soorten reizen in Indonesië.
Voor iedereen die binnenkort door Indonesië wil reizen is Helios
travel een aanrader, Augus verkoopt de niet gangbare trips.
Na onze meeting namen Martine en Augus ons mee naar een weeshuis net
iets buiten Malang. Het weeshuis staat op een heel groot terrein en
ligt aan een berg riviertje. Op het terrein staan 3 grote gebouwen
waar 125 kinderen wonen in de leeftijd van 0 tot 21 jaar waarvan 2
meisjes met polio en 1 blinde jongen.Sommige kinderen slapen op de
grond sommige in bedden. Op het terrein verbouwen ze eten houden ze
geiten, ganzen en vissen. Tot zover klinkt het top maar er is 1
probleem er zijn maar 2 begeleiders die overdag er vaak niet zijn. Als
ik persoonlijk 30 minuten op 2 kinderen moet letten ben ik al redelijk
vermoeid laat staan als je er fulltime op 125 moet letten. De kinderen
voeden elkaar op. Maar hoe kunnen kinderen elkaar nou opvoeden? In de
huizen op het terrein zijn overal huilende kleine kinderen en afval,
echt verschrikkelijk om te zien. Hoe moeten de twee begeleiders nu
weten of iedereen wel veilig is thuis gekomen van school. Wij hebben
het verzoek ingediend om kinderen over te nemen maar daar wil het
weeshuis helaas niet op ingaan omdat ze bang zijn dat de kinderen
verkeert beïnvloed worden? dit is gelukkig nu niet het geval?.
We reden weg met pijn in ons hart maar met de motivatie om het op onze
manier te doen.
In de avond zijn wij met drie meiden op stap gegaan om daklozen eten
te geven. De andere drie moesten naar de tandarts voor hun vervolg
behandeling. We hadden 160 pakketjes met eten laten maken. Mijn vader
had een briljant idee. Het eten zat in 3 grote dozen en de mensen
liggen overal op straat in het zelfde gebied. Hij sprak een becak
chauffeur aan om ons te helpen. Tot zijn grote schrik had hij zwaar
last van astma en kon hij nauwelijks praten. Na een shot ventoline
uvan mijn moeder ging het volgens hem al wat beter. Als de winkels
sluiten gaan de daklozen een plek zoeken om voor de rolluiken van de
winkels een bed te maken. Ook zijn de Becak in de avond gewoon kleine
huisjes voor die mensen. Ze liggen op en onder plastic zakken. We
hebben hele oude mensen gezien maar ook gezinnen met kinderen. Voor
onze kids was het schrikken dat er mensen zijn die zo leven. Toen ik
in Jun klaar waren vroeg de becak chauffeur of hij Jun en mij moest
afzetten bij een Taxi maar hij had Asma en Jun en ik iets overgewicht
dus dat leek ons niet echt een goed idee.
De meiden vonden het indrukwekkend. Deze meiden willen wij hier voor
behouden en door jullie hulp hoop ik dat de meiden heel lang zullen
door studeren zodat ze later een fantastisch goede baan kunnen krijgen
zodat de volgende generatie ook een eerlijke en goede kans heeft.
❤️?❤️
