Vandaag konden we voor het eerst zonder wekker wakker worden. Helaas heb ik geen wekker nodig om wakker te worden want ik (Fardy) lig onder in een stapelbed en boven mij slaapt Jun. Jun is altijd om 6:00 uur wakker en springt dan van boven naar beneden en houdt dan met z’n rechterhand het bed vast, dus bij het landen schud het hele bed zo hard heen en weer dat je direct recht op in bed zit. Op vrijdag zijn de kinderen om 12:00 uit dus konden we in de middag met ze basketballen en voetballen. Malang ligt tussen de bergen en daar door is het wat koeler. We begonnen met een basketbal wedstrijd en eindigden met 4 tegen 4 voetbal. Bezweet en met een grote glimlach liepen we naar huis.
Om 20:00 was het tijd om afscheid te nemen van de familie van der Maarel. Het afscheid viel voor iedereen zwaar met een lach en een traan. Maar iedereen heeft elkaar in de harten gesloten en ik weet zeker dat de intentie er is om elkaar weer te zien. Lieve familie van der Maarel onwijs bedankt dat jullie met ons mee wilden reizen om kennis te maken met onze stichting en dat wij onze belevenissen mochten delen met jullie. Duizendmaal dank voor jullie hulp en zorg, we hebben er enorm van genoten en zijn heel blij dat jullie onze gast wilden zijn.
Na het zware afscheid gingen we met de kinderen daklozen eten geven. We hadden 150 voedselpakketjes die we konden weggeven aan mensen die leven op straat. De meeste mensen die op straat leven zijn afval ophalers of becak (fiets taxi’s) chauffeurs met hun kinderen. Langs het spoor kwamen we een vrouw tegen die met 15 kinderen in een golfplaten krot woont, haar echtgenoot is 42 jaar. Onze kinderen waren toch wel erg onder de indruk want wat een mooi les was dit. Ga verstandig om met je leven en denk na over voorbehoedsmiddelen en zorg er voor dat je een zo goed mogelijke baan krijgt zodat je nooit in de situatie terecht komt van deze mensen. Wij hopen uit de grond van ons hart dat de kinderen de mogelijkheden die wij aanreiken met de stichting optimaal zullen benutten.
