Dag 6: Voetbaltoernooi in Donomulyo
Het verslag van vandaag is geschreven door (tante) Agnes!
“05.15, in de verte een muziekje… Nee, dit is de wekker. Snel douchen en koffie,.. vandaag is de dag van het voetbaltoernooi in Donomulyo, tussen vier scholen. De avond ervoor hebben wij verschillende pakketten samen gesteld voor de winnaars met daarin o.a. een tas, shirt, ballen schoenen etc. Allemaal spullen gesponsord door Nike. Om 06.30 uur vertrekt een bus volgeladen met dozen en twee auto’s richting Donomulyo. De vier boys van Wees een Kind gaan gezellig mee.
Wij hebben er zin in. Helaas Mike voelt zich niet lekker en kan niet mee. Voor ons team een teleurstelling. Wij verdelen ons in twee auto’s, Nouval gaat mee met het busje, Mike zwaait naar ons, een beetje sip… Na twee uur rijden komen wij aan bij het voetbalveld. Iedereen is al aanwezig. Op een soort podium zijn twee lange tafels en banken neergezet. Het voetbalveld is eigenlijk een droog grasveld, bezaaid met plastic en papier. Kortom: een vuilnisbelt. Voordat de wedstrijd kan beginnen, gaan wij eerst het veld opruimen en ieder krijgt een plastic tas om al het vuil op te rapen. Het gaat niet echt van harte, maar na een half uur is het veld redelijk vrij van rommel.
Vier teams spelen om de beurt tegen elkaar. In totaal, zes wedstrijden van elk een half uur. Onze twee oudste boys spelen mee. De lokale fanfare is ook aanwezig en slaan zeer enthousiast op de trommels. Roana en ik kijken vanaf het bankje verbaasd naar de chaotische en doch sympatieke gebeurtenis: de eerste wedstrijd duurt al langer dan een half uur. In Indonesië is men niet zo nauw met de tijd. We vermoeden dat het een lange dag gaat worden voor wie niet zo van voetbal houdt…. Dus besluiten wij om even te gaan lopen in het dorp. Daarna zullen wij de pakketjes voor de winnende teams klaar leggen. Dit is onze opdracht. Op onze wandelroute komen wij in een wijk terecht met prachtige huizen, en mooie, verzorgde tuinen. In de verte horen wij nog steeds de trommels van de fanfare. De tijd vliegt voorbij en na een tijdje beslissen we om terug te keren.
Terug bij het voetbalveld zegt Hester dat de pakketjes al klaar zijn.. Wij voelen ons een beetje schuldig als wij beseffen dat wij anderhalf uur weg zijn geweest. Wij hebben ons laten meeslepen door de schoonheid van de natuur en zijn wij de tijd uit het oog verloren. De wedstrijden zijn bijna afgelopen en de prijzen worden uitgedeeld. De blijdschap op het gezicht van alle scholieren maken mij vergeten dat ik niet van voetbal houd. Wij stappen weer de auto’s in.. kort na vertrek is iedereen stil. Twee uur om bij te komen, twee uur om na te genieten. Uiteindelijk vallen mijn ogen dicht… Twee uur om te dromen…..”
