Dag 7: Op naar Hawai!
Vandaag was onze laatste activiteit met de kinderen, want vanaf morgen moeten ze weer gewoon naar school. De kinderen mochten gister zelf kiezen waar ze vandaag naartoe wilden. Twee van de kinderen riepen meteen: “Hawaï!”. Mijn moeder reageerde een beetje verontwaardigd dat dit niet in 1 dag te doen was. De kinderen keken net zo verontwaardigd terug, en ik zag ze denken, ‘laat maar zitten’. Na het eten vroegen we het nog een keer, en toen zei Kiki weer Hawaï. Maar nu zei ze er meteen bij dat het een zwemparadijs was in Malang, met heel veel glijbanen. We spraken met de kinderen af dat we de volgende dag om 11:00 zouden vertrekken naar het zwembad.
Klokslag 11:00 stond iedereen klaar. Toen we voor de deur stonden vroegen de meiden waar de busjes stonden. Wij keken elkaar verbaasd aan en zeiden dat we met openbaar vervoer zouden gaan. De oudste meiden keken een beetje beteuterd, en zeiden heel zachtjes dat het toch wel 1,5 uur zou duren met openbaar vervoer. Toen vroeg ik hoe we dit konden oplossen stelden zij direct voor om gewoon twee busjes van het openbaar vervoer aan te houden, zodat zij ons als een taxi naar het zwembad konden brengen. Wij hadden het idee dat dat niet zomaar kon, aangezien deze busjes een rijschema hebben waar ze zich aan dienen te houden…maar volgens de meiden was dit geen enkel probleem. Na 1 minuut kwam het eerste busje, en werd het verzoek bij de chauffeur neergelegd. Hij sprong direct uit z’n bus, en verzocht zijn passagiers om uit te stappen. Zonder enig gemopper stapten er 3 oude vrouwtjes uit. Aan de andere kant van de weg (een busje die compleet de andere kant op zou moeten rijden) stopte zo’n zelfde busje en ook hij verzocht zijn passagiers uit te stappen. Ook dat ging zonder enige moeite. Met toch wel verbazing lieten we de drie oude vrouwtjes achter aan de kant van de weg. Na pakweg 30 minuten kwamen we aan bij een prachtige ingang van het zwembad. Aan 3 van de 12 kinderen merkte je toch wel enige zenuwen. De reden? Deze 3 kinderen hebben nooit leren zwemmen. Gelukkig kon ik ze gerust stellen met het feit dat meer dan 60% van de Indonesische bevolking niet kan zwemmen. Het park is dan ook zo ingericht dat geen enkel bad dieper is dan 60 cm, en het staat vol met glijbanen. Nadat we voor deze 3 kinderen een mooi zwemvest hadden gescoord kon de swimparty beginnen. In één grote groep zijn we alle glijbanen afgegaan, en we hebben als één grote familie onwijs veel plezier gemaakt en heel veel gelachen.
Na een heerlijke lunch en nog meer glijbanen, wildwaterbanen en golven was het tijd om naar huis te gaan. Kapot maar met een grote glimlach stapten we wederom in onze busjes, die netjes 4 uur lang op ons hadden gewacht. Sorry Malang, vandaag reden er even wat minder busjes op lijn MM… maar: onze kinderen hebben een heerlijke dag gehad.
De dag sloten we af met een heerlijk etentje bij ons thuis met als special guest Raphael Maitimo, een Nederlands Indonesische speler, die voor de grootste clubs van Indonesië speelt. Na het eten en tientallen foto’s was het tijd om te gaan slapen, en na te genieten van deze prachtige dag.
